Στα ματάκια τους βλέπω να χάσκουν θάλασσες ελπίδας
κλεισμένες σ’ένα γυάλινο κουτί.
Αφρίζουν και κάποτε θα σπάσουν και θα ελευθερωθούν,
όπως ελευθερώθηκαν κι οι δικές μου.
Να κολυμπήσουν σε μια βαθιά ελπίδα μέχρι να πνιγούν.
Αφού πρώτα ξοδέψουν και τις χίλιες ζωές τους.