Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Το τηλεσκόπιο-παραμύθι για παιδιά πρωτοσχολικής ηλικίας

Η Ισμήνη και ο Αριστοτέλης αγαπούσαν πολύ την αναρρίχηση και την περιπέτεια και δεν άφηναν ευκαιρία να πάει χαμένη. Κάποια μέρα η Ισμήνη κάνει τα χέρια της τηλεσκόπιο.
-«Βλέπω καλά;», αναρωτιέται, τρίβει τα μάτια της και ξανακοιτάζει.
-«Αριστοτέλη κοίτα με το τηλεσκόπιό σου!», του φωνάζει.
Το αγόρι κλείνει το ένα μάτι και κοιτάζει με το άλλο μέσα από το δικό του χέρι-τηλεσκόπιο.
-«Μια οροσειρά από γράμματα! Πάμε να σκαρφαλώσουμε!»

Καβαλάνε τα μαγικά τους φτιάρια και στη στιγμή βρίσκονται μπροστά σε ένα τεράστιο κεφαλαίο Α.
 -«Αν ανέβουμε στην κορυφή, μπορούμε να κάνουμε τσουλήθρα», λέει ο Αριστοτέλης.
Ξοπίσω του και η Ισμήνη, μα το Α ήταν πραγματικά πανύψηλο και δεν κατάφερναν τίποτα.
-«Αν σωριάσουμε δίπλα του σωρό λέξεις που αρχίζουν από Α; Άνθρωπος αόρατος ανεβαίνει ανέμους ανέμελος», λέει το κορίτσι.
-«Άμαξα ακατάστατη ακροβατεί αναποδογυρισμένη», λέει το αγόρι.
Ευθύς πατήσανε στις λέξεις από Α και φτάσανε στην κορυφή.

Κατεβαίνουν με γέλια και φόρα και προσγειώνονται στο Γ.
-«Τώρα πώς θα κατέβουμε; Να φτιάξουμε ένα αίνιγμα που η λύση του να αρχίζει από Γ! Τα λάθη σου σκουπίζω καθαρίζω, τι είμαι;»
-«Γόμα!», έλυσε το γρίφο ο Αριστοτέλης.
-«Δεν είμαι ούτε μαρίδα ούτε συναγρίδα ούτε κατσαρίδα, μα τελειώνω σε αρίδα, τι είμαι;»
-«Μήπως γαρίδα;»
-«Το βρήκες Ισμήνη!» Τα δυο παιδιά κάνανε ανεμόσκαλα τη γόμα και τη γαρίδα και κατεβήκαν από το Γ.

Αντίκρυ ήταν η πύλη του Π.
- «Πού να οδηγεί Ισμήνη;»
-«Μα στο παντού και το πουθενά, στο πότε και το ποτέ, στο πού και τον πουρέ!»
Διαβαίνουν την πύλη του Π με θάρρος και βρέθηκαν μονομιάς σε άλλον κόσμο. Παντού πάγκοι με πουτίγκα, πράσινα πράσσα σε παράγκες και παγάκια πάνω σε παγκάκια!
-«Πώς θα βγούμε από εδώ;»
-«Να γίνουμε πύραυλοι πυρακτωμένοι παντζάρια πασαλειμμένοι!», απαντά το κορίτσι.  
-«Σιχαίνομαι τα παντζάρια», παραπονέθηκε ο Αριστοτέλης. «Τι λες για παγωτά;»
-«Ωραία ιδέα!»
Ο πύραυλος εκτοξεύθηκε και τα παιδιά προσγειώθηκαν μπουκωμένα παγωτό στο Ρ.

-«Δύσκολη η ορειβασία στο Ρ», παραπονέθηκε ο Αριστοτέλης.
-«Ποια να είναι η συνθηματική λέξη για να κατέβουμε;»
-«Ρόδα!», λένε ταυτόχρονα οι δυο τους και ευθύς το αγόρι βρέθηκε με μια ρόδα ποδηλάτου στο χέρι και το κορίτσι με μια αγκαλιά ρόδα κόκκινα, τριαντάφυλλα ευωδιαστά. Στολίσαν τη ρόδα με ρόδα και ροβόλησαν από τo Ρ.

-«Πού πάμε;»
-«Γραμμή για το Μ!»
Εδώ το Μ, εκεί το Μ, πού είναι το Μ; Πουθενά. Ταράχθηκαν τώρα τα δυο παιδιά.
-«Αυτό είναι πολύ σοβαρό!», λέει o Αριστοτέλης. «Θα ζητώ να φάω μπούτι και θα μου σερβίρουν ένα ούτι. Τα μαύρα θα γίνουν αύρα και όταν παραπονιέμαι ότι είμαι μόνος, όλοι θα ακούνε ότι είμαι όνος! Πρέπει να σώσουμε τη γλώσσα από την καταστροφή!»
-«Πού να χάθηκε το Μ;», αναρωτιέται η Ισμήνη. Τα δυο παιδιά σοβαρεύουν. Είναι ώρα για δράση.
-«Πάω στοίχημα ότι κρύβεται σε μια τεθλασμένη γραμμή!»
-«Λες να τό’σκασε από το λεξικό και να πήγε σε κανένα βιβλίο γεωμετρίας ή μήπως σε κάποιον πίνακα ζωγραφικής;»
-«Να του στήσουμε παγίδα! Να δολώσουμε με λέξεις τα ι και να το ψαρέψουμε!»
Χώθηκαν λοιπόν τα δυο παιδιά σε ένα λεξικό και μάζεψαν στις τσέπες τους λέξεις ορφανεμένες από το Μ: πάντα, άρτιος, άτι». Τις αγκιστρώσανε σε κάτι σκόρπια μικρά ι,  ρίξανε  το Ο  κάτω να γίνει τρύπα στην αλφαβήτα και βάλθηκαν να ψαρεύουν.
-«Τσιμπάει!». Σηκώνουν τα ι με τις δολωμένες λέξεις και τι να δουν! Το πάντα έγινε μπάντα και γέμισε ο τόπος μουσικές. Ο άρτιος, Μάρτιος και μοσχοβόλισε ο αέρας ανοιξιάτικες μυρωδιές. Όσο για το περήφανο άτι, έγινε ένα μάτι να!
-«Βρήκαμε το χαμένο Μ!» χοροπηδούσαν τα δυο παιδιά  πολύ περήφανα και χαρούμενα. Είχαν χορτάσει πια και αναρρίχηση και περιπέτεια, για να μην πούμε πως ήταν σωτήρες της γλώσσας. Ώρα για ξεκούραση.

«Ε, τι είναι αυτό; Αριστοτέλη, βλέπεις ό,τι βλέπω;» ρωτάει η Ισμήνη.  Κάνει το αγόρι τα χέρια του τηλεσκόπιο και μετά από λίγο φωνάζουν μαζί ενθουσιασμένα.

-«Πάμε λοιπόν!»

10 σχόλια:

sstamoul είπε...

Τι ωραίο! Διαβάζοντάς το, το φαντάστηκα "ζωγραφισμένο", σαν κινούμενα σχέδια, την τσουλήθρα στο Α, όλο το παιχνίδι... Πολύ ζωντανές εικόνες!

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Δεν το έχω διαβάσει ακόμα στα παιδιά μου (πέρα από την προφορική του αφήγηση που είναικάτι τελείως διαφορετικό), για να δω αν και τα τα παιδιά νιώθουν το ίδιο με σένα. Αλλά αφού κάτι είπε σε σένα, ελπιζω...
Νά'σαι καλά!

marilia είπε...

Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο !!!! Συγχαρητήρια! Μου επιτρέπεις να το φωτοτυπήσω και να το μοιράσω στην τάξη μου; Είμαι σίγουρη πως θα ενθουσιαστούν και θα θελήσουν να το ζωγραφίσουν!

Και πάλι συγχαρητήρια για το άκρως ρονταρικό και... τριβιζικό παραμύθι σου! :)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Δε χρειάζεται να ρωτάς! Απλά λέγε το μου για να χαρώ κι εγώ!
Και μια χάρη. Πες μου όταν το διαβάσεις στα παιδιά αν τα δυσκόλεψε η γλώσσα του παραμυθιού. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να τα γράφω πιο απλά για παιδιά.

marilia είπε...

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω κάτι από το νετ χωρίς να ρωτήσω. Και εννοείται θα βάλω τη διεύθυνση του μπλογκ σου από κάτω και, μετά την ανάγνωση, θα 'ρθω να σου πω αντιδράσεις. Πάντως να 'σαι σίγουρη Παριζιάνα μου πως η γλώσσα που χρησιμοποίησες είναι μια χαρά! Δε νομίζω ότι χρειάζονται απλοποιημένα πράγματα τα παιδιά. Πρέπει να εξασκούνται και, σταδιακά, να ανεβάζουν το γλωσσικό και αναγνωστικό τους επίπεδο. Εγώ γράφω δυσκολότερα και ποτέ δεν είχαν πρόβλημα στην κατανόηση. Εξάλλου φέτος πάμε στη Β' δημοτικού! :):)

Ευχαριστοφιλί για την άδεια! ;)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Το να χρησιμοποιήσεις κάποιο κείμενο χωρίς να περιμένεις την άδεια μου, ισχύει για σένα, που ξέρω τις προθέσεις σου και τον τρόπο που θα το χρησιμοποιήσεις. Γιατί μου έτυχε να πάρουν κείμενό μου χωρίς να με ρωτήσουν ή να μου το πουν έστω και να το παρουσιάσουν ως δικό τους και δεν μου άρεσε η νοοτροπία.
Ευχαριστώ για την πληροφορία για τη γλώσσα του κειμένου, γιατί το είχα άγχος.
Καλή σου συνέχεια!

marilia είπε...

Ένα μόνο θα σου πω: Στην πρώτη ανάγνωση είπαν ομαδικά: "Τέλειοοοοο" και στη δεύτερη, σήμερα, χειροκρότησαν!

Χαίρομαι πολύ για την ιστορία σου! :)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Πήρα τα πάνω μου με αυτά που ακούω! Αν υπάρχει ανταπόκριση, να συνεχίσω να δημοσιεύω! Σε ευχαριστώ πολύ ρονταρικιά Μαρίλια!

marilia είπε...

Το παραμύθι σου έφτασε μέχρι την υπεύθυνη πολιτιστικών θεμάτων της πρωτοβάθμιάς μας! Ανέλαβα ένα πρόγραμμα "ζωντανεύω ένα παραμύθι" και της έλεγα ότι ενθουσιάστηκα με το δικό σου κείμενο και έβαλα τα παιδιά να το ζωγραφίσουν. Της άφησα αντίγραφο και κράτησε τη διεύθυνσή σου για να το προτείνει και σ' άλλους συναδέλφους. Ελπίζω να μη σε πείραξε που το έκανα πριν ζητήσω άδεια, αλλά με αιφνιδίασε.

φιλιά

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Είσαι φοβερή και δίνεις ένα άλλο νόημα στο τι σημαίνει γράφω! Προσθέτεις τη διάσταση του "μοιράζομαι", που είναι πιο σημαντική βεβαίως από το "γράφω".
Σε ευχαριστώ!