Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Συνομιλία του εμβρύου με τη ζωή, λίγο πριν γεννηθεί

 

-Μ’αγαπάς;
-Σ’αγαπώ.
-Φοβάμαι.
-Κι εγώ.
-Θα πάμε μαζί στ’αστέρια;
-Είμαστε στ’αστέρια.
-Θα πάμε μαζί στην άβυσσο;
-Τα αστέρια βρίσκονται στη σκοτεινιά της αβύσσου.
-Κι αν με προδώσεις;
-Κι αν σε προδώσω;
-Τότε τι;
-Τότε τα αστέρια πάντα θα βρίσκονται στη σκοτεινιά της αβύσσου.
-Ποια είσαι;
-Ποιος είσαι;
-Ποιος είμαι;
-Ποια είμαι εγώ;
-Δεν ξέρω ούτε για σένα, ούτε για μένα.
-Ποιος ξέρει;
-Τα αστέρια και η σκοτεινιά της αβύσσου.
-Βαρέθηκες τις ερωτήσεις;
-Βαρέθηκα τις τελεσίδικες απαντήσεις.
-Τι είσαι ερώτημα ή απάντηση;
-Είμαι ένα αναπάντητο ερώτημα.
-Φοβάμαι τα αναπάντητα ερωτήματα.
-Εσύ τι είσαι;
-Είμαι ένα αναπάντητο ερώτημα.
-Φοβάμαι τα αναπάντητα ερωτήματα.
-Το ξέρω πως φοβόμαστε τους εαυτούς μας.
-Πού να με ψάξω να με αδράξω;
-Πού να σε ψάξω να σε αδράξω;
-Εγώ πού να σε ψάξω;
-Δεν ξέρω, ίσως στ’αστέρια και στη σκοτεινιά της αβύσσου.
-Μια ζωή δε με φτάνει, είναι αμέτρητα τα αστέρια, άπατη η άβυσσος.
-Να ζήσουμε αμέτρητες ζωές και άπατες αβύσσους.
-Γίνεται;
-Γίνεται.
-Κι οι μαύρες τρύπες που καταπίνουν αστέρια;
-Κι οι άβυσσοι που φωτίζονται από αστέρια;
-Πότε θα τελειώσουν οι ερωτήσεις;
-Όταν βρεθούν απαντήσεις.
-Δηλαδή ποτέ;
-Δηλαδή ποτέ.
-Μ’αγαπάς;
-Μέχρι να βρεθούν απαντήσεις.
-Εσύ;
-Μέχρι να σταματήσουν οι ερωτήσεις.

5 σχόλια:

sstamoul είπε...

Όταν υπάρχει "σ' αγαπώ", κάθε άλλη απάντηση περισσεύει νομίζω...
Πολύ όμορφο!

Tyler Durden είπε...

με τέτοια ερωτήματα και ανησυχίες μάλλον θα κάνει πιο δύσκολη τη γέννα στη μητέρα του,

ή μήπως του τα έχει μεταφέρει η μητέρα του;

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Sstamoul,
αυτό ακριβώς ήθελε να καταδείξει το κειμενάκι. Τον έρωτα προς τη ζωή.

Tyler,
το πνεύμα είναι φωτεινό και καταφατικό προς τη ζωή, αλλά όχι ανέμελο. Καταφάσκει τη ζωή μέσα από την επίγνωση των δυσκολιών και -νομίζω- αυτού του είδους η στάση ζωής, η εν επιγνώσει, είναι πιο ισχυρή και φωτεινή από την απλή ανυποψίαστη αποδοχή.

Ρίξε άλλη μια ματιά στο τέλος:
"-Μ’αγαπάς;
-Μέχρι να βρεθούν απαντήσεις.
-Εσύ;
-Μέχρι να σταματήσουν οι ερωτήσεις. "

Ποτέ δε βρίσκονται τελεσίδικες απαντήσεις, ποτέ δε σταματούν τα ερωτήματα, άρα ζωή για πάντα θα σε αγαπώ.

Σε αυτά τα πλαίσια η αγάπη προς τη ζωή είναι πάγια εδραιωμένη και ενεργητική. Κατακτάται με κόπο ενίοτε και αγωνία εν αντιθέσει με το παθητικό ένστικτο της επιβίωσης, που ούτως ή άλλως διαθέτουμε άμα τη γεννήσει μας όλοι μας, και ζώα και άνθρωποι.

Το κειμενάκι θα μπορούσε με άλλο τίτλο να σταθεί κατά τη γνώμη μου και ως ερωτικό, αλλά στην πορεία προτίμησα να το συνδέσω με κάτι ευρύτερο, τον έρωτα προς τη ζωή.

Ίσως όμως να είναι ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα γι'αυτό και δεν έγινε αντιληπτό το πνεύμα του...
Εκτός αν είχες πάλι, ενώ το κοίταζες, πολλά παράθυρα ταυτόχρονα ανοιχτά.:-)

Την καλησπέρα μου.

Tyler Durden είπε...

αν και το τελευταίο όντως το διάβασα με πολλά παράθυρα ανοιχτά, η ιδέα της απάντησής μου είναι πως σε μια πράξη-λειτουργία της φύσης, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, πρέπει να σβήσεις κάθε έγνοια, κάθε λογική σκέψη από το μυαλό σου, όπως και στην κορύφωση του έρωτα, για να είναι όσο το δυνατόν πιο δυνατή εμπειρία

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Δεν αντιλέγω ότι στην πράξη έτσι γίνεται κι όλα τούτα δεν είναι παρά σκέψεις εκ των υστέρων, που όμως ααφήνουν το αποτύπωμά τους στο είναι μας, όχι ως κάτι συνειδητοποιημένο την ώρα της πράξης. Πιο πολύ ως στάση που περνάει στο αίμα.

Άλλο αν σε ένα ιστολόγιο αποτυπώνονται οι σκέψεις. Θα συμφωνήσω ότι η ζωή δεν είναι σκέψεις, είναι πράξη. Ή-συμπληρώνω- σκέψεις που ενισχύουν την πράξη, δεν την αναιρούν.

Ενδιαφέρον το νέο σου ιστολόγιο!
Φαντάζομαι ότι κι αυτό δεν είναι παρά σκέψεις που δεν αναιρούν την καθημερινή πράξη σου, μονάχα την εμποτίζουν ώστε να βαθύνει...