Το όνειρο του Προμηθέα

The dream of Prometheus

-Τι με θωρείτε όλοι σας; Τι κάθεστε γύρω μου και αναμένετε; Όρνια που περιμένετε να μου ξεσκίσετε ένα κομμάτι από τα σωθικά μου.

-Μας παρεξήγησες. Δεν είμαστε όρνια. Κοίτα καλύτερα. Εγώ είμαι όμορφη και γαλήνια. Είμαι η Βεβαιότητα. Με λένε και Ασφάλεια. Δες λίγο τις χάρες μου. Μπορώ να σε νανουρίζω κάθε βράδυ μέχρι τα βαθειά σου γεράματα. Μέχρι να αποκοιμηθείς, να μη βασανίζεσαι. Είμαι το απόλυτο νηπενθές. Άσε με να σου χύσω λίγο ύπνο στα μάτια. Όταν αυτά διαστέλλονται και φοβάσαι την μοναξιά σου, εγώ θα σου τραγουδάω νανουρίσματα παιδικά. Είσαι παιδί. Δέξου το, δεν αντέχεις τον πόνο και την αμφιβολία. Έλα, μάζεψε τα φτερά σου που σε σκιάζουν και άσε με να σε αγκαλιάσω. Νάνι-νάνι. Έχω μια μήτρα να σε κρύψω να μην βλέπεις να μην ακούς να μην νιώθεις να μην πονάς. Το όρνιο σου είναι η μοναξιά σου. Όχι εγώ. Να, βύζαξε με, μην μεγαλύνεσαι άλλο, αρκετά. Κοίτα που κατάντησες, με ανοιχτά φτερά πάνω από τον ωκεανό, με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια. Με τον ίλλιγγο στο τρέμουλο του βλέμματός σου. Τι κερδίζεις; Έλα, έλα, έλα. Ω, ω, ω...
Είμαι το Κράτος της Βεβαιότητας. Κραταιό. Κράτιστο.
Να με αγνοήσεις δεν μπορείς. Τιμωρώ τους αγνώμονες.
Με Πόνο.

-Κοίτα και μένα. Όμορφη κι εγώ. Είμαι το Απροσδόκητο. Λέγε με Κάθετη. Πτήση και πτώση εναλλάξ. Που συγκινεί βαθειά. Ακόμα. Τίποτα βέβαιο πάνω μου. Πρόσεξε τη λεξούλα. Το «ακόμα». Δε σε κοροϊδεύω. Να το ξέρεις πως τη μια με αγγίζεις, την άλλη αγκαλιάζεις φαντάσματα και αερικά. Άπλωσε τα φτερά σου. Μάθε να ζεις στη σκιά τους. Θα σου χρειαστεί καθώς θα νομίζεις ότι πλησιάζεις τον ήλιο. Να μη σε κάψουν οι ακτίνες του. Μόνος σου πάντα δε θα πετάς. Μόνος σου θα πέφτεις μοναχά. Δεν είναι λίγο. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το έξυπνον θα σου χαρίσω. Το έξω από τον Ύπνο. Την κίνηση θα σου χαρίσω. Στο χέρι σου είναι αν θα την κάνεις συν-κίνηση, ή αν θα αφαιρέσεις τον Ύπνο από το Έξυπνον και βγεις Έξω. Γίνομαι και  Έξοδος χωρίς Ιθάκες. Σκέψου το, κι αυτή ακόμα η περιπλάνηση λίγο δεν είναι. Ζωή θα σου χαρίσω. Ζωντανή και πάλλουσα. Να ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου. Πόνο θα σου χαρίσω. Αγώνα, αγωνία, αμφιβολία, μαύρες τρύπες και αιωρήσεις. Νά’το το τίμημα των διεσταλμένων ματιών που ρουφάνε κατάστηθα τη ζωή. Έλα, έλα, έλα.
Είμαι το Κράτος της Βίας. Κραταιό. Κράτιστο. Ορμώ και σε σαρώνω.
Να με αγνοήσεις δεν μπορείς. Τιμωρώ τους αγνώμονες.
Με Λήθη.

-Διάλεξε, διάλεξε, διάλεξε

-Όρνια μου ξεσκίσατε την ακοή. Όρνια που τσακώνεστε ποιο θα μου ξεσκίσει πιότερο τη σάρκα.

-Είσαι ελεύθερος. Πρέπει να διαλέξεις. Πρέπει, πρέπει, πρέπει...

-Από τι είμαι είμαι λεύτερος; Από τη μοίρα μου το Δία που με έχει καρφώσει σε τούτο το βράχο ή από τον καταναγκασμό της επιλογής; Τι σόι ελευθερία είναι τούτο;

-Ο καταναγκασμός της επιλογής μόνο σου όριο. Μόνο οι τρελλοί το ξεπερνάνε και οι ονειροπαρμένοι. Όσο για το Δία, δεν υπάρχει δύστυχε. Άλλοθι δεν έχεις πια. Υπάρχει Ελεύθερη Βούληση. Ο Δίας σου τη χάρισε -το ξέχασες κιόλας;- εργαλείο τρανό να σπάσεις τις αλυσίδες σου. Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους θεούς. Μέχρι εκεί φτάνει η ελευθερία σου.

-Φοβάμαι.

-Όλοι φοβούνται την ελευθερία να μείνουν εντός ορίων ή να βγούνε εκτός. Ο τρόμος του τιμήματος όταν στέκεσαι στη διαχωριστική γραμμή και πρέπει να διαλέξεις. Η γραμμή που στέκεσαι δεν είναι το παντού, μη γελιέσαι δόλιε. Είναι το πουθενά. Το πουθενά αλλού παρά μόνο στη γραμμή.

-Αφήστε με έχω παραλύσει. Η Βούληση με πνίγει. Καραμένο δώρο. Αναφαίρετο μα καταραμένο.

-Όλοι τα ίδια μας λένε. Κοίτα στη διπλανή σου τραγωδία, οι Αθηναίοι ένορκοι πρέπει να αποφασίσουν με την ελεύθερη βούλησή τους αν θα καταδικάσουν ή θα αθωώσουν τον Ορέστη. Στη μία περίπτωση κερδίζουν την Ασφάλειά τους. Στην άλλη θα κατατρύχουν οι Ερινύες αυτούς αντί για τον Ορέστη. Η Λήθη και ο Πόνος λοιπόν. Πρέπει όμως να διαλέξουν. Δεν έχουν την ελευθερία να μη διαλέξουν.

-Και τι διαλέξανε;

-Δε διαλέξανε Προμηθέα. Οι ψήφοι ήταν μισές-μισές. Στη θέση τους διάλεξε η Αθηνά. Της χάρισαν την ελεύθερη βούλησή τους. Δεν την αντέχουν εύκολα οι άνθρωποι.


Ο Προμηθέας παραλύει. Η Βεβαιότητα και το Απροσδόκητο συμφιλιωμένες φοράνε βλέμμα όρνιου και του ξεσκίζουν χωρίς βιάση τις σάρκες. Ότι μπορεί καθεμιά τους.

Η Ελεύθερη Βούληση του πέφτει από το χέρι. Κατρακυλάει ώσπου σταματάει στη σπίθα του βλέμματος του. Ξέρει ότι ο Προμηθέας είναι γεννημένος Λυόμενος. Και όχι μόνο Δεσμώτης.

Το Αύριο θα έρθει.
Και θα έρχεται κάθε νέα μέρα μέχρι να φέρει τη λύση.
Και θα έρχεται κάθε νέα μέρα μέχρι να φέρει τα δεσμά.
Για πάντα.