Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Η χαρτογραφία και η πραγματικότητα-Χριστουγεννιάτικο σε τόνο σπαραξικάρδιο και ακατανόητο



Hunters in the Snow by Pieter Bruegel, 16th century

Κοιτούσε. Τη χαρτογραφία. Της λογικής. Χριστούγεννα. Το δέντρο, τα λαμπιόνια, οι μυρωδιές από τα μελομακάρονα, τα κάλαντα, ο άγιος Βασίλης, τα δώρα, οι καλεσμένοι, τα γιορτινά ρούχα, οι γιρλάντες. Πάλι το δέντρο, τα καινούρια λαμπιόνια που αντικατέστησαν τα σπασμένα, τα αμύγδαλα στους κουραμπιέδες, τα κάλαντα, ο άγιος Βασίλης, οι παραλλαγές των άχρηστων δώρων, οι ελαφρώς παραλλαγμένοι καλεσμένοι, οι μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες, τα φωτάκια στον κήπο. Τελετουργίες σταθερές ξεσκονισμένες ανά χρόνο.

Κοιτούσε. Την πραγματικότητα. Το πάει, πέρασαν κι αυτά τα Χριστούγεννα. Το έλα τώρα, ωραία ήταν. Το σβυσμένο βλέμμα στο τέλος της βραδιάς. Το βαρέθηκα να νιώθω γιορτινά, ίσως οι γόβες θα έπρεπε να ήταν λουστρίνι. Το οι κουραμπιέδες σίγουρα του χρόνου θα είναι αγοραστοί. Το άντε, να ξεστολίσουμε αυτά τα χαζά φωτάκια. Η κατάνυξη πού πήγε; Τι γεννιέται άραγε κάθε χρόνο εδώ και δύο χιλιάδες τόσα χρόνια; Πόσο μου τη σπάει ο Ρούντυ, ο τάρανδος με την κόκκινη μύτη. Οι καλικάντζαροι πιο διονυσιακοί, κάπως καλύτερα, δε βαριέσαι, ούτε τα παραμύθια τους δε σε φτάνουν εδώ, μέσα στην πραγματικότητα. Οι μεσσίες δεν υπάρχουν στα Χριστούγεννα.

Πολύ βαρειά όλα τούτα, κρύφτα, φόρα και κανά γιορτινό χαμόγελο στα χείλη, Υβ Σεν Λοράν νο67 σε απόχρωση σάπιου μήλου. Το προβληματικό. Άντε πάλι. Είναι ανάγκη να βγαίνει τώρα; Στάσου λίγο. Εκεί, σε κολακεύει αυτή η δόση, τώρα ακριβώς, θλίψης. Σου δίνει μία κάποια γοητεία.

Κοίταξε πάλι. Την πραγματικότητα της χαρτογραφίας. Μαμά, τι δώρο θα σου φέρει εσένα ο Άγιος Βασίλης; Ω, τι ωραίο που έγινε το σπίτι με τα πολύχρωμα φωτάκια! Ούτε που το φαντάζεται πόσο ωραίο είναι έτσι! Πότε θα στολίσουμε το δέντρο; Το γράμμα, στο ταχυδρομείο να στείλεις, μην ξεχάσεις. Θα φτιάξουμε και μπισκότα με σοκολάτα; Πες μας για τους καλικάντζαρους. Θα χωρέσει σίγουρα ο Άγιος Βασίλης από την καμινάδα; Αχ, αργούν πολύ τα Χριστούγεννα;

Κοιτάζει. Μέσα από τα δανεικά μάτια τα παιδικά. Την ομορφιά στο πιο απλό, το πιο τετριμμένο. Την ομορφιά της αθωότητας. Αυτό το βλέμμα θα το κρατήσει. Το πραγματικό εν μέσω χαρτογραφίας. Αυτό που όσα λέει, όσα δείχνει, όσα βλέπει, τα εννοεί, τα δέχεται, τα χαίρεται, τα κάνει απτά, απλά, όμορφα. Αυτό που ξέρει να ταυτίζει τους χάρτες με την πραγματικότητα. Αυτό που πατάει σε ό,τι βλέπει.

Μαμά, αν δεν υπήρχα, θα υπήρχε το σύμπαν; Μία λάμπα πέφτει από το παιδικό χεράκι και γίνεται θρύψαλα.

Ναι παιδί μου. Όσο υπάρχει η χαρτογραφία και η πραγματικότητα.

Τι είπες μαμά;

Τίποτα αγάπη μου.

Καλά μας Χριστούγεννα.

3 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

καταπληκτικό!

άραγε έχει πολλά να μάθει το παιδί ακόμα επειδή τα βλέπει όλα ενιαία;

ή εμείς πρέπει να μάθουμε πολλά από την παιδική ψυχή που την έχουμε απωλέσει;

Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Αχ, φαντάζομαι ότι το παιδικό βλέμμα-που ξέρουμε ότι θα παρέλθει- είναι εκτός από παραμυθία και διδασκαλία.

Η αλήθεια βρίσκεται στην ισορροπία των δύο που αναφέρεις.

Επιπλέον, υπάρχουν στ'αλήθεια και ενήλικες που διαθέτουν και εννιαίο βλέμμα. Σπανιότατο και γοητευτικότατο.