Τα ορνιθοσκαλίσματα της κοτούλας-μικρό παραμύθι

 Κότες

Κάποτε ήταν μία κοτούλα που όπως όλες οι κότες περνούσε τον καιρό της σκαλίζοντας το χώμα. Έφτιαχνε σχεδιάκια ορνιθοσκαλίσματα που μόνον κατά τύχη φαίνονταν ωραία ή με κάτι μοιάζανε. Και βαριόταν, πόσο βαριόταν τα ορνιθοσκαλίσματα! Μια μέρα ανέβηκε με πολύ κόπο στη στέγη του κοτετσιού μπας και της φύγει η ανία. Σήκωσε το κεφάλι της ψηλά στον ουρανό και κοίταζε. Στην αρχή δεν έβλεπε τίποτα ενδιαφέρον. Μετά όμως άρχισε να παρατηρεί καλύτερα.

-«Για στάσου!», κακάρισε κάπως πιο μελωδικά από άλλες φορές, «τι είναι τούτο που περνάει; Ένα καράβι, σαν εκείνο το ξεχασμένο παιγνίδι στην αυλή, που τσιμπολογάω. Μόνο που αυτό εδώ είναι κάτασπρο και αφράτο! Ε, πάρε με μαζί σου», κακάριζε όλο και πιο δυνατά η κοτούλα στο σύννεφο που της έμοιαζε με καράβι, αλλά εκείνο ούτε που άκουσε. Έσκιζε τον ουρανό με φόρα και έφευγε για μέρη μακρινά.
-«Κρίμα», ξανακάκαρισε η κοτούλα και πάνω που πήγε να κατεβάσει το κεφάλι, βλέπει το καράβι της να αλλάζει.
-«Μα αυτό είναι ένα ροζ τριαντάφυλλο, το πιο ωραίο που έχω δει ποτέ!» σκέφτηκε κακαριστά η κοτούλα και κοίταξε την τριανταφυλλιά που φύτρωνε πιο μακριά από το κοτέτσι, για να βεβαιωθεί πως δεν έκανε λάθος.
-«Ε, στάσου να σε τσιμπολογήσω», κακάρισε με πάθος η κοτούλα, που δεν ήξερε πως τα τριαντάφυλλα τα μυρίζουμε και δεν τα τρώμε, ούτε έτυχε να ακούσει μέχρι τώρα για τα τριανταφυλλιά σύννεφα της αυγής.
-«Τι κρίμα», σκέφτηκε όπως πάντα κακαριστά η κοτούλα, «δεν σταμάτησε...».
-«Ει, δεν είναι πια τριαντάφυλλο, είναι, είναι, πουλί!», είπε φωναχτά η κοτούλα, που επειδή δεν πέταγε, ούτε κελάηδαγε, δεν ήξερε ότι είναι και αυτή πουλί.
-«Στάσου πουλάκι», κακάρισε κελαηδιστά αυτή τη φορά, «μάθε με να τραγουδώ!»
Μα τότε φύσηξε άνεμος δυνατός και χάθηκε και το πουλί.
-«Τι ωραία που είναι να κοιτάω τον ουρανό, και καθόλου βαρετό!», συμπλήρωσε από μέσα της.
-«Μόνο που πια δεν περνάει τίποτα...», κακάρισε θλιμμένα και χαμήλωσε το κεφάλι στη γη.

Έτσι όμως όπως είχε ανέβει στη στέγη του κοτετσιού, μπορούσε να βλέπει από ψηλά τα ορνιθοσκαλίσματά της.
-«Μα αυτά δεν δείχνουν τίποτα, ούτε καράβια, ούτε λουλούδια, ούτε πουλιά. Θέλω να φτάξω άλλα!»
Πηδάει με βιάση από τη στέγη, τόσο που ξέχασε πως δεν μπορεί να πετάει και ούτε που της φάνηκε, ήταν άλλωστε σαν να πετούσε. Βρίσκει ένα κομμάτι γης άγραφο και αρχίζει ορεξάτα να το σκαλίζει. Στην αρχή τα ορνιθοσκαλίσματά της της έμοιαζαν ορνιθοσκαλίσματα. Λίγο-λίγο όμως άρχισαν να σχηματίζονται αστέρια, φεγγάρια, οι μυρωδιές από την κουζίνα του αγροτόσπιτου, παιδικά γελάκια και καβγάδες, τα κύματα της θάλασσας που έβλεπε από μακριά, τα γαβγίσματα του σκύλου, δέλτα που ανέμιζαν στον αέρα σαν πανιά βαρκούλας, λάμδα ψηλά σαν το βουνό που έβλεπε κάθε ξημέρωμα, όμικρον με το φως της πανσέληνου, γιώτα ψηλά σαν κυπαρίσσια, ψι που καμάκωναν σύννεφα, ρω που ερωτεύονταν. Και μετά τα ορνιθοσκαλίσματα τα έκανε λέξεις που μυρίζαν σαν τριαντάφυλλα, χρώματα που ζωγράφιζαν δειλινά και παράξενα πλάσματα, ήχους που κουδούνιζαν σαν τα φύλλα της λεύκας την Άνοιξη. Σκάλιζε, σκάλιζε αδιάκοπα η κοτούλα, τόσο που ξέχναγε να τσιμπολογήσει ενώ έφτιαχνε τα ορνιθοσκαλίσματά της. Και όταν κάποτε γέμισε εκείνο το άγραφο κομμάτι γης, ανέβηκε στη στέγη του κοτετσιού, βράδυ πια. Απόρρησε που δεν κοιμόταν νωρίς σαν κότα μα τώρα δεν είχε καιρό για τέτοια παρά μόνο για ορνιθοσκαλίσματα. Κοιτάζει κάτω, βλέπει πια έναν πίνακα με γράμματα, χρώματα, μυρωδιές και ήχους. Κοιτάζει πάνω βλέπει τον ουρανό με τ’άστρα.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στη στέγη για να ονειρεύεται καλύτερα τα αυριανά της ορνιθοσκαλίσματα και τα μακρινά αστέρια.
 

Αυτό το παραμυθάκι γράφτηκε σε μια προσπάθεια ενθάρρυνσης παιδιών στα πρώτα βήματα γραφής. Ένα σκέτο Δ, Λ, ή Ο που πρέπει να αναπαραχθούν πανομοιότυπα μέχρι να γεμίσει η κόλλα προκαλούσε αφόρητη ανία. Η ανάγκη επέτασσε τη δημιουργία μιας ιστορίας, ώστε να μπορέσει το παιδί να δει ότι τα γράμματα είναι σημαντικά εργαλεία και όχι απλές γραμμούλες.