Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Μια ακόμα διάσταση του χρόνου


Μαύρη τρύπα

Λέω, τα χρόνια περάσανε, όταν βλέπω μία τρύπα στο ρου του χρόνου.

Όταν βλέπω ή θα δω ή θα φανταστώ παλιούς φίλους μετά από χρόνια αλλαγμένους τόσο μέσα κι έξω, που να μην τους γνωρίζω.
Όταν βλέπω ή θα δω ή θα φανταστώ τα παιδιά που άφησα κάποτε να έχουν γίνει τώρα άντρες ή γυναίκες.
 Όταν γυρνάω ή φαντάζομαι πως γυρνάω μετά από χρόνια σε ένα τοπίο και βλέπω τα δέντρα να έχουν μεγαλώσει.
 Όταν γυρνάω στους νεκρούς και σκέφτομαι πως, αν ζούσαν, θα ήταν τόσο χρονώ.

Η μαύρη τρύπα στο διάβα του καιρού, αυτή που δεν βιώσαμε, επειδή λείπαμε, επειδή είμασταν εξαφανισμένοι, επειδή κάποιοι άλλοι έλειπαν ή εξαφανίστηκαν δια παντός. Από τύχη, σύμπτωση, επιλογή, αναγκαιότητα.

Τότε δημιουργείται κενό στη ροή του χρόνου, που δεν εγγράφει μνήμη.
Τότε πρέπει να πιάσω το νήμα από τις άκρες της περασμένης παρουσίας του, πρέπει λοιπόν να το εγγράψω ως ανάμνηση. Όχι ως μνήμη ζωντανή, ζωογόνο, εν τη τελέσει της, στην αδιάλλειπτη χρονική ροή.

Και όταν βγω στην άλλη άκρη παρακάμπτοντας την μαύρη τρύπα της απουσίας, ξανασυναντώντας την ανάμνηση, το δέντρο, τον άνθρωπο, το παιδί, τον νεκρό, τα βλέπω αλλαγμένα ή προσπαθώ να φανταστώ τις αλλαγές τους στο διάστημα της απουσίας τους ή της απουσίας μου.

Τότε διαπιστώνω πως το άθροισμα των αναμνήσεων δεν φτιάχνει μνήμη.
Τότε λέω, τα χρόνια περάσανε.
Γερνάω.

Γιατί το άθροισμα των αναμνήσεων ή της πρόσκαιρης μνήμης που επίκειται να γίνει ανάμνηση μέσα από την επανάληψη της διαδικασίας, παράγει απώλεια.
Αν η απώλεια αυτή, ό,τι έπεσε στη μαύρη τρύπα του χρόνου, η μη παραγωγή ενσωματωμένης στο γίγνεσθαι μνήμης, δεν παράγει γήρας,
τότε τι παράγει;

Αυτή η αίσθηση του διάτρητου χρόνου, των κενών του που μας διέφυγαν, που δεν αδράξαμε, που δεν ζήσαμε, αυτή η αίσθηση που μετατρέπει τον άνθρωπο σε συλλέκτη αναμνήσεων, αυτή, που αντιμάχεται τη μνήμη.

Οι μαύρες τρύπες καταπίνουν το φως. Ακόμα και τα αστέρια.

2 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

πολύ σωστή η μεταφορά ως μαύρη τρύπα, αλλά θα έλεγα ότι αυτή η μαύρη τρύπα είναι μια κατάσταση ανεπάρκειας ή ανικανότητας βίωσης απόλαυσης αυτού που ζήσαμε εμείς.

Είναι το ανικανοποίητο, η έλλειψη αυτή που νοιώθουμε, την οποία απλώς προσπαθούμε να δώσουμε μια ερμηνεία, νόημα, δικαιολογία, κλπ

ότι σε αυτό το μη βιωμένο παρελθόν (εκ των πραγμάτων πλέον μη δυνατόν να βιωθεί) βρισκόταν ή θα μπορούσε να βρίσκεται η ευτυχία μας, αυτό το ακαθόριστο που μας έλλειψε στην βιωμένη ζωή μας.

μεγάλο θέμα σε μια σύντομη ιστορία σου άνοιξες.

καλημερα!

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Θα μιλούσα πιο πολύ για μια αίσθηση πληρότητας παρά για ευτυχία. Αίσθηση, όχι βέβαια αμιγή πληρότητα που είναι ουτοπική.
Η δε ιστορία που άνοιξα, είναι όντως σύντομη, σαν τηλεγράφημα. Αποτυπώνει ακριβώς τη ζωή, σε ορισμένες διαστάσεις της τουλάχιστον, σαν μια σειρά από τηλεγραφήματα.
Ευτυχώς υπάρχουν και μακράς διάρκειας τηλεγραφήματα.
Καλημέρα Tyler