Γραφείο απωλεσθέντων πληροφοριών ή εντός τροχιάς

Ψιλή άμμος συλλέκτης ιχνών. Κοιτάζω. Πατημασιές από πόδια γυμνά. Κοντοστέκομαι. Μοιάζουν να οδεύουν προς τα μπρος. Ήρεμα, σπάνε λίγο μόνον την κρούστα της άμμου. Προσπαθώ να ανασυνθέσω την πληροφορία. Σε ποιον ανήκουν τα πόδια που άφησαν τα ίχνη, πώς έμοιαζε, γυναίκα ή άντρας, τι σκεφτόταν, πώς ένιωθε, αν πήγαινε κάπου, χίλια πράγματα, μορφή και αύρα, το γίγνεσθαί του την ώρα που περπάταγε στην παραλία. Δεν μπορώ. Μόνον εικάζω. Ένα ίχνος και ο τρόπος που αποτυπώθηκε η μόνη πληροφορία για την ανασύνθεση της ύπαρξης.

Συνεχίζω παρακάτω. Τα ίχνη βαθαίνουν. Επιτάχυνση ή βάρος στατικό; Τα ίχνη πληθαίνουν. Από τον ίδιο άνθρωπο, αλλά αντικρυστά, να μην αντιλαμβάνομαι πια την κατεύθυνσή τους. Συνεχίζω ευθύγραμμα να τα ακολουθώ. Μια πατημασιά από πόδι προστατευμένο, όχι ανυπόδητο. Ανάμεσα στην ύπαρξη που το αποτύπωσε και στην άμμο παρεμβάλλεται διαχωριστική επιφάνεια, ένα πλαστικό που μιμείται το σχήμα του πέλματος. Η πληροφορία για την ανασύνθεση του νέου ίχνους ακόμα πιο μικρή λοιπόν. Βγαίνω από το περίβλημα αυτού του αποτυπώματος και κοιτάζω πώς είναι τοποθετημένο, για να αυξήσω την πληροφορία μου. Το βλέπω διαγωνίως να εισβάλλει στην πορεία των ιχνών των γυμνών ποδιών. Μα και πάλι, ίσως να προϋπήρχε και να ακολούθησαν τα άλλα ίχνη εκ των υστέρων. Συναντήθηκαν άραγε; Πόσες ιστορίες μπορώ να ανασυνθέσω από τα ίχνη στην άμμο, για τα πρόσωπα που τα άφησαν, πόσες ιστορίες που όλες δυνητικά θα μπορούσαν να λειτουργούν σε παράλληλα σύμπαντα, αλλά μόνον μία στο σύμπαν το βιωμένο, η μόνη που υπήρξε;

Σηκώνω το βλέμμα, κοιτώ πέρα. Σύμπτωση. Αντικρύζω υλοποιημένη τη μορφή που άφησε τα ίχνη της στην άμμο ανυπόδητη να χάνεται στον ορίζοντα. Το ίχνος της ύπαρξής της. Μία εικόνα τρισδιάστατη. Η πληροφορία αυξήθηκε. Βλέπω πια ένα εξωτερικό περίβλημα, τη δυναμική του, την κατεύθυνσή του τη δεδομένη στιγμή. Η υπόλοιπη πληροφορία, η μεγαλύτερη, πού χάθηκε;

Υποθέτω τώρα ότι γνωρίζω αυτή τη μορφή, το εσύ, άρα διαθέτω κατά πολύ αυξημένη πληροφορία. Σπάω λίγο το εξωτερικό περίβλημά της, διεισδύω στα έγκατα. Ξάφνου σκοτάδι. Έλλειψη πληροφορίας. Επανέρχομαι. Υποθέτω ότι γνωρίζω πολύ καλά αυτήν την οντότητα. Φως από νέα πληροφορία. Λίγο παρακάτω πάλι σκοτάδι. Αδιαπέραστο. Επανέρχομαι.

 Υποθέτω ότι είμαι αυτή η μορφή. Εγώ. Αντιλαμβάνομαι γιατί τα ίχνη μου στην άμμο είναι αντικρυστά, αντιλαμβάνομαι τις διαδρομές των ποδιών, το βάθος των ιχνών, ξέρω για τα ανυπόδητα και μη ίχνη που περιβάλλουν τα δικά μου, αν συνάντησα όλους αυτούς τους ανθρώπους πράγματι, αν κοντοστάθηκα ή σταμάτησα για ώρα, αν διασταυρώθηκα, αν συνεχίσαμε μαζί, αν διαχυθήκαμε λιγάκι ο ένας στον άλλο, αν θα θυμάμαι ή θα ξεχάσω τα ίχνη τους, αν η συγκυρία με έκανε να τους δω ή όχι, αν έχω πληροφορίες για αυτούς ώστε να αποτυπωθούν τα ίχνη τους στη μνήμη μου, αν διάλεξαν ή διάλεξα να γίνω η χοάνη των πληροφοριών που τους αφορούν, αν τελικά πράγματι ποτέ οι μορφές τους ήταν ορατές σε πραγματικό χρόνο ή πέρασαν κάπου εκεί κοντά πριν ή μετά από μένα. Εισροή πληροφορίας, άπλετο φως. Για λίγο. Το σκοτάδι μετατέθηκε απλά παρακάτω. Αδιαπέραστο. Και τώρα τι; Αν τα ίχνη ανήκαν σε μένα, πάλι η έλλειψη πληροφορίας παράγει σκότος. Τα ίχνη πιο καθαρά από ποτέ, αλλά ίχνη.

Δοκιμάζω να κοιτάξω κάτω από την άμμο. Στρώματα ιχνών που έχουν σβυστεί. Η πληροφορία για αυτά σχεδόν ανύπαρκτη. Το εύρος των παράλληλων συμπάντων ζαλίζει. Ο αριθμός των εικασιών προκαλεί ίλιγγο. Δοκιμάζω να κοιτάξω από πάνω μου. Τα ίχνη διαγράφονται στον αέρα. Τα σφυρίζουν οι αέρηδες και οι φλοίσβοι. Πέραν αυτής της απειροελάχιστης πληροφορίας, τίποτα. Οι ίλιγγοι αυξάνονται. Η διαχείριση των εικασιών απολύτως μάταιη.  Ξαναγυρνάω στα ίχνη στην άμμο. Αν ήταν δικά μου. Εδώ η  μέγιστη πληροφορία για την ανασύνθεση της μορφής. Η μέγιστη, αλλά όχι όλη. Δοκιμάζεις να αυξήσεις την πληροφορία σου για τη μορφή σου συνδιάζοντας όλα τα άλλα ίχνη, ορατά και αόρατα, τις αλληλοκαλύψεις τους, τις διαχύσεις τους. Αν αντέξεις τα παράλληλα σύμπαντα της απροσδιοριστίας τους. Αν αντέξεις τους ιλίγγους. Το σκοτάδι μετατοπίστηκε λίγο παρά κει, αν και προς στιγμή μοιάζει να αυξήθηκε, αν και προς στιγμή μοιάζει το φως της πληροφορίας σου να θόλωσε. Και τώρα τι;


Συλλέκτης των πληροφοριών που αφήνουν τα ίδια σου τα ίχνη παρόλα αυτά. Λίγο φως παραπάνω κάθε φορά που τα κοιτάς ή τα μπερδεύεις με τα άλλα ή τα αφήνεις τα διαχυθούν στα άλλα. Να αγνοείς όμως το πέρας του σκότους. Ίσως να το έβαλες κατά τι ελάχιστο ή περισσότερο, ή «συγκλονιστικά» περισσότερο άμεσα ή έμμεσα, συνειδητά ή ασύνειδα, κατά τη γνώμη τη δική σου ή των άλλων. Να αγνοείς όμως το τέρμα του. Να αγνοείς αν υπάρχει τέρμα. Κοιτάς με αλληλέγγυο οίκτο τους αρχαιολόγους, τους παροντολόγους και τους μελλοντολόγους. Ο χρόνος αδιάφορος και στην έκτασή του και στη στιγμή του. Όλοι τον ίδιο σκοπό έχουν. Όλοι συλλέκτες πληροφοριών. Όλοι πιασμένοι χέρι χέρι στο τούνελ που δεν τελειώνει ποτέ. Όλοι θηρευτές της ουτοπίας, του συνόλου των πληροφοριών. Ουτοπία ονομάσανε το θεό, το παντογνώστη. Το κυνήγι της ουτοπίας το βαφτίσανε συμμετοχή στο θείο. Όλοι το κυνηγάνε αναγκαστικά μέσα από θρησκείες, χαρτορίχτρες, επιστήμες, γέφυρες μεταξύ ιχνών, αισθήσεις, διαισθήσεις, προαισθήματα, λογικές και παραλογισμούς, τέχνη, ψευτοτέχνη, αναπαραγωγή. Όλοι δοκιμάζουν ό,τι τους περνάει από το χέρι. Όλοι άνθρωποι κοινοί μετέχοντες της ίδιας ουσίας, και ο μικρός με τη συγκινητική αδυναμία του και ο μεγάλος με τη συγκινητική του υπέρβαση. Ου τόπος να σταθείς στον πολιτισμό, στο εγώ, στον άλλο, στην επιστήμη, στην ανθρωπότητα, στην ύπαρξη την με περίβλημα, την άνευ περιβλήματος. Δεν υπάρχει έξοδος. Δεν υπάρχει η ολότητα της πληροφορίας. Μόνον είσοδος στην ουτοπία. Καλώς ήρθατε σπίτι. Εντοπία. Μια άλλη εντοπία.